ตั้งแต่ปี 1939 เป็นต้นมาโลกของแฟชั่นและความหรูหราก็หยุดลงอย่างสิ้นเชิง ร้านค้าถูกปิด ยกเลิกคำสั่งซื้อ โรงงานปิดหรือ เปลี่ยนวัตถุประสงค์เพื่อ ทำPPE แฟชั่นโชว์ฤดูร้อนถูกยกเลิก และดูเหมือนว่าสัปดาห์แฟชั่นในเดือนกันยายนจะดำเนินต่อไปได้ยากขึ้นเรื่อยๆ แบรนด์ต่างๆ เช่นSaint Laurentและ Tory Burch ได้ยกเลิกการแสดงไปแล้วไม่ต้องสงสัยเลยว่าการแพร่ระบาดของโควิด-19 นำไปสู่การคำนวณมูลค่าอุตสาหกรรมแฟชั่นและสินค้าฟุ่มเฟือยมูลค่า 2.2 ล้านล้านปอนด์ (3.8 ล้านล้านดอลลาร์สิงคโปร์)
ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องความยั่งยืน
(และแฟชั่นก็ขาดแคลนเช่นกัน) อะไรจะเกิดขึ้น? ภาคส่วนที่รับผิดชอบมากขึ้น – ทำลายสิ่งแวดล้อมน้อยลง ซึ่งไปไกลกว่านั้นเพื่อประกันสวัสดิภาพของพนักงาน – เกิดขึ้นจริงได้หรือไม่?
นักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า อุตสาหกรรมแฟชั่นทำเงินมากเกินไปเป็นเวลานานเกินไป การผลิตเสื้อผ้ากลายเป็นเรื่องคุ้มทุนในระดับที่แบรนด์ต่างๆ ยอมผลิตเกิน 30 ถึง 40 เปอร์เซ็นต์ แทนที่จะเสี่ยงที่สินค้าจะหมด ส่วนเกินส่วนใหญ่จบลงด้วยการเผาหรือฝังกลบ – Burberry มีชื่อเสียงในการเผากระเป๋า เสื้อผ้า และน้ำหอมมูลค่า 28.6 ล้านปอนด์ในปี 2560 เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกขโมยหรือขายในราคาที่น้อยเกินไป
นับตั้งแต่ยุโรปเข้าสู่ภาวะล็อกดาวน์ นักออกแบบและผู้บริหารตั้งแต่
Giorgio Armaniไปจนถึง Guram Gvasalia จาก Vetements ก็เรียกร้องให้มีการเปลี่ยนแปลง พวกเขาต้องการให้เพื่อนร่วมงานผลิตน้อยลงและน้อยลง พวกเขาต้องการให้ลูกค้าซื้อมากขึ้นในราคาเต็ม และกำลังเรียกร้องให้ผู้ค้าปลีกปรับปฏิทินการขายใหม่เพื่อให้รองเท้าแตะและชุดฤดูร้อนลดราคาในช่วงปลายเดือนกันยายนแทนที่จะเป็นเดือนมิถุนายน (ตอนนี้ ล้างสินค้าคงคลังส่วนเกิน พวกเขาระงับการขายเร็วกว่าที่เคย) พวกเขากำลังขอให้ยุติสัญญาการค้าปลีกที่นักออกแบบไม่ได้รับค่ามัดจำการสั่งซื้อและไม่มีการรักษาความปลอดภัย และทำให้นักออกแบบต้องรับผิดชอบทางการเงินในสิ่งที่ร้านค้าทำไม่ได้ ขายในราคาเต็ม
เทรนด์ตามฤดูกาลจะยังคงหายไปเนื่องจากนักออกแบบให้ความสำคัญกับสินค้าคลาสสิกที่สามารถสวมใส่ได้ตลอดทั้งปี – และอยู่บนชั้นวางร้านค้านานขึ้น (รูปภาพ: Pexels)
อ่าน > เมื่อการล็อกดาวน์ของไวรัสโคโรนาในปารีสผ่อนคลายลง ร้านค้าหรูก็ทดสอบน้ำ
ความต้องการจำนวนมากเหล่านี้เป็นความคิดที่ปรารถนา นักออกแบบอิสระจะไม่รับประกันเงื่อนไขที่ดีกว่ากับผู้ค้าปลีกซึ่งจะเป็นที่รักของเจ้าหนี้และแบรนด์ใหญ่ ๆ มากขึ้น และไม่สามารถเดิมพันเสี่ยงกับชื่อที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักได้มากกว่าเมื่อก่อน ซัพพลายเออร์ก็จะไม่ได้รับข้อตกลงที่ดีกว่ากับนักออกแบบ – เมื่อมีคำสั่งซื้อเข้ามาน้อยมาก แบรนด์ต่างๆ จะขอส่วนลดและพวกเขาจะได้ส่วนลดนั้น ในทางกลับกัน คนงานตัดเย็บเสื้อผ้าจะพบว่าการหาค่าครองชีพทำได้ยากขึ้น
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นก่อนที่จะเกิดโรคระบาดจะเร่งตัวขึ้น แบรนด์หรูขนาดใหญ่ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มบริษัทขนาดใหญ่กว่า เช่นLVMHและKeringจะกลับมาฟื้นตัวก่อนและครองส่วนแบ่งตลาดได้มากขึ้น รายชื่อที่เป็นที่รู้จักทั่วโลกเพียงไม่กี่รายที่รักษาความเป็นอิสระหลังจากเกิดวิกฤตในปี 2551 เช่นPrada , Ferragamo , Burberry , Tod’s – อาจพิจารณางบดุลและพิจารณาใหม่ ห้างสรรพสินค้าจะยังคงรวมกันและหายไป ไม่ใช่แค่ในอเมริกาเหนือ แต่บางทีอาจรวมถึงในยุโรปด้วยซึ่งขึ้นอยู่กับนักท่องเที่ยวมากขึ้น
โฆษณา
นักช้อปชาวจีนที่จับจ่ายซื้อของที่บ้านมากขึ้นหลังจากการลดภาษีมูลค่าเพิ่มและการปราบปราม daigou (นักช้อปส่วนบุคคลที่นำเข้าสินค้าฟุ่มเฟือยมายังประเทศจีนโดยไม่เสียอากร) มีแนวโน้มที่จะซื้อ กระเป๋า Hermesในเซี่ยงไฮ้มากกว่าปารีสหรือฮ่องกง แบรนด์จะปิดร้านในเมืองหลวงและแหล่งท่องเที่ยว
การชำระเงินแบบไร้สัมผัสจะแพร่หลายมากขึ้น (รูปภาพ: Unsplash / Clay Banks)
อ่าน > ใช้จ่ายแก้แค้น? ร้านค้า HERMES ในจีนมีราคาขายอยู่ที่ 3.8 ดอลลาร์สิงคโปร์ต่อวันหลังจากเปิดทำการอีกครั้ง
มันจะไม่ใช่การลงโทษและความเศร้าโศกทั้งหมด ผลกระทบของแฟชั่นที่มีต่อสิ่งแวดล้อม ได้แก่ ปริมาณคาร์บอนที่ผลิตขึ้น สีย้อมหลายล้านลิตรที่ก่อมลพิษทางน้ำของโลก ปัจจัยที่ก่อให้เกิดการพังทลายของดินและการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ จะลดลงอย่างรวดเร็วในปีนี้ ฉลากจะผลิตคอลเลกชั่นน้อยลงและมีขนาดเล็กลงในอีกไม่กี่ไตรมาสข้างหน้า หรือแม้กระทั่งหลายปี เมื่อมองเห็นความเสี่ยงของห่วงโซ่อุปทานทั่วโลกแล้ว แบรนด์อเมริกันจะลงทุนในการผลิตในท้องถิ่นอีกครั้ง จัดหางานและทักษะใหม่ๆ
Credit: justevelynlory.com dandougan.com fantastiverse.net floridaatvrally.com procolorasia.com scparanormalfaire.com dop1.net taylormarieartistry.com pandoracharmbeadsonline.net chaoticnotrandom.com
